Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De dansende schaduw in het bos**
In het zonnige Portugal, aan de rand van een verlaten strand met gouden zand en helder water, woonde een muzikant genaamd Miguel. Miguel was een man met een grote liefde voor muziek. Zijn gitaar was zijn beste vriend, en samen maakten ze de mooiste melodieën. De zon scheen altijd fel in Portugal, en de zee fluisterde geheimen die alleen Miguel kon horen.
Op een dag, terwijl hij op het strand zat te spelen, merkte hij iets vreemds op. Er was een schaduw die danste tussen de palmbomen aan de rand van het bos dat het strand omringde. Het was geen gewone schaduw; het leek wel alsof het een eigen leven leidde. Miguel stopte met spelen en keek aandachtig naar de schaduw. Het leek alsof de schaduw hem uitnodigde om dichterbij te komen.
Met zijn gitaar in de hand liep Miguel naar het bos toe. De bomen waren hoog en hun bladeren fluisterden zachtjes in de wind. Terwijl hij verder het bos in liep, voelde hij zich zowel nieuwsgierig als een beetje angstig. Wat zou hij daar vinden? De schaduw danste vrolijk verder, alsof het hem aanmoedigde om te volgen.
Die avond, toen de zon onderging en de lucht zich vulde met sterren, besloot Miguel terug te keren naar het strand. Hij had geen idee wat er met de schaduw was gebeurd, maar iets in hem zei dat hij morgen weer terug moest komen.
De volgende dag kwam Miguel opnieuw naar het bos. Dit keer had hij iets bijzonders meegenomen: een grote paprika die hij had gekocht op de markt. Hij dacht dat misschien de schaduw wel van groenten hield! Terwijl hij zijn gitaar speelde en af en toe een hap nam van de paprika, merkte hij dat de schaduw dichterbij kwam.
Het was alsof de schaduw nieuwsgierig was naar wat Miguel deed. Terwijl hij speelde, begon de schaduw te bewegen op het ritme van zijn muziek. Het was prachtig om te zien! De schaduw danste rond als een vrolijke leeuw die door het gras sprong.
Miguel voelde zich gelukkig terwijl hij speelde voor deze mysterieuze dansende schaduw. Maar naarmate dagen verstreken, merkte hij dat er iets mis was. De schaduw leek steeds verdrietiger te worden. Het danste niet meer zo vrijuit als eerst; er zat iets zwaars in zijn bewegingen.
Op een dag besloot Miguel om uit te zoeken wat er aan de hand was met zijn nieuwe vriend. Hij ging zitten onder een grote boom en begon te schilderen terwijl hij nadacht over wat er zou kunnen zijn gebeurd met de schaduw.
Terwijl hij schilderde, herinnerde hij zich zijn hondje Max dat onlangs overleden was. Max had altijd bij hem gezeten terwijl hij muziek maakte of schilderde; nu voelde alles zo leeg zonder hem. Misschien voelde ook de schaduw verdriet omdat er iets of iemand ontbrak?
Miguel besloot dat als muziek kon helpen om vreugde te brengen, misschien kon het ook helpen om verdriet weg te nemen. Hij pakte zijn gitaar en begon een nieuw nummer te spelen – eentje vol hoop en liefde.
Langzaam maar zeker begon de dansende schaduw weer levendiger te worden! Het leek alsof elke noot die uit zijn gitaar kwam, nieuwe energie gaf aan deze mysterieuze figuur. De bewegingen werden weer speels en vrolijk; zelfs enkele vogels kwamen luisteren naar deze betoverende melodie.
De dagen gingen voorbij en elke keer als Miguel terugkeerde naar het bos met zijn gitaar, groeide hun band sterker. De schaduw werd meer dan alleen maar een figuur; het werd bijna als een vriend voor hem – al kon je nooit echt praten met een schaduw.
Op een dag besloot Miguel om iets speciaals voor zijn nieuwe vriend te doen: hij zou samen met hem gaan schilderen! Hij nam verf mee en zette alles klaar onder die grote boom waar ze vaak samenkwamen.
Terwijl Miguel schilderde, zag hij hoe mooi kleuren konden samensmelten op doek – net zoals hun vriendschap groeide door muziek en creativiteit. De dansende schaduw leek geïnspireerd door wat ze samen deden; elke penseelstreek bracht meer leven in haar bewegingen.
De tijd vloog voorbij totdat ze plotseling beseften dat ze al uren bezig waren geweest! Toen ze klaar waren met schilderen keken ze samen naar hun kunstwerk: kleurrijke vormen die leken op golven van muziek die door hun harten stroomden.
Die avond zat Miguel weer op het strand terwijl de zon onderging achter de horizon van helder water en gouden zand. Hij voelde zich gelukkig maar ook melancholisch; soms is schoonheid zo intens dat je je tegelijkertijd blij én verdrietig voelt.
De dansende schaduw verscheen naast hem terwijl ze samen luisterden naar het geluid van golven die tegen elkaar aansloegen – als muziek voor hun zielen.
Miguel wist niet waar deze reis hen naartoe zou leiden of hoe lang deze bijzondere band zou duren, maar één ding wist hij zeker: zolang er muziek is in zijn hart zal er altijd ruimte zijn voor magie – zelfs al is die magie slechts een dansende schaduw in het bos van Portugal.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes