Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De schatkaart van de schoolvrienden**
Op een zonnige ochtend, toen de lucht blauw was en de vogels vrolijk floten, zaten Milan en Fleur samen op een bankje bij het kabbelende beekje dat door het landschap slingerde. Het water glinsterde in de zon en maakte zachte geluiden terwijl het over de stenen stroomde. Milan had zijn favoriete jeans aan, een vrolijk T-shirt met een grappige tekst erop en zijn rode haar viel in lange, steile lokken over zijn voorhoofd. Fleur had ook een casual stijl; ze droeg een kleurrijke jurk met kleine bloemetjes en haar lange, steile haar viel als een waterval over haar schouders.
Milan keek naar het water en zei: "Weet je wat? Ik heb iets gevonden!" Hij haalde een oude, versleten kaart uit zijn rugzak. De kaart was vol met krassen en vlekken, maar er waren duidelijke lijnen op te zien die leidden naar een plek die gemarkeerd was met een grote 'X'. "Kijk! Dit is een schatkaart!" zei hij enthousiast.
Fleur leunde dichterbij om beter te kijken. "Een schatkaart? Waar leidt hij naartoe?" vroeg ze nieuwsgierig. Milan grijnsde breed en zei: "Dat weet ik niet precies, maar we moeten het uitzoeken! Misschien vinden we wel goud of iets anders waardevol!"
Ze besloten om op avontuur te gaan. Milan pakte zijn scooter van de grond. Het was een felgroene scooter met stickers van superhelden erop. Fleur sprong achterop en samen scheurden ze langs het beekje. De wind blies door hun haren terwijl ze lachten en grappen maakten over wat voor soort schatten ze zouden kunnen vinden.
Na een tijdje kwamen ze aan bij een open veld waar de zon fel scheen. Het gras was groen en er stonden enkele bomen die schaduw boden. Milan stopte zijn scooter en ze keken naar de kaart. "Volgens deze kaart moeten we hier ergens zoeken," zei hij terwijl hij naar de 'X' wees.
Fleur knikte enthousiast, maar toen viel haar blik op iets verderop in het veld. Daar lag iets dat eruitzag als een knuffeldier, half verborgen onder het gras. Ze liep ernaartoe en bukte zich om het op te rapen. Het was een grote teddybeer met één oog dat mistte. "Kijk eens, Milan! Deze beer is verloren!" zei ze verdrietig.
Milan kwam naast haar staan en keek naar de teddybeer. "Hij ziet er zielig uit," zei hij terwijl hij voorzichtig het stof van de beer afveegde. "Misschien heeft iemand hem wel heel erg gemist." Fleur knikte somber; ze vond het altijd moeilijk om te zien als dingen of mensen verloren waren.
"Maar we hebben geen tijd om ons daar druk over te maken," zei Milan met een grijns om weer wat vrolijkheid terug te brengen in hun avontuur. "Laten we verder zoeken naar de schat!" Fleur glimlachte weer en samen gingen ze verder.
Ze zochten onder bomen, keken achter stenen en zelfs in kleine holletjes in de grond, maar er was geen spoor van goud of juwelen te bekennen. Na enige tijd begon Fleur zich af te vragen of die schat wel echt bestond of dat het gewoon fantasie was geweest van Milan.
"Wat als we nooit iets vinden?" vroeg ze terwijl ze zich weer bij hem voegde na even alleen rondgekeken te hebben.
Milan haalde zijn schouders op en zei: "Dat maakt niet uit! We hebben plezier samen." Hij vertelde nog meer grappen over piraten die hun schatten verstopten onder bomen of in grotten vol met spinnenwebben.
Uiteindelijk kwamen ze bij een oude boom die groot genoeg was om hen beiden in de schaduw te laten zitten. Ze plofte neer op het gras onder de boom terwijl ze even uitrustten van hun zoektocht.
"Wat als we gewoon hier blijven zitten?" stelde Fleur voor terwijl ze naar boven keek naar de takken die wiegden in de wind.
"Dat klinkt goed," antwoordde Milan terwijl hij zijn hoofd achterover liet vallen tegen de stam van de boom. Ze keken samen naar de wolken die voorbij dreven; sommige leken op dieren, andere op dingen die je alleen maar kon dromen.
Na enige tijd besloot Milan weer op te staan: "Kom op! We moeten nog steeds verder zoeken." Fleur zuchtte maar stond ook op; soms voelde je je gewoon moe zonder reden.
Ze vervolgden hun zoektocht tot aan het einde van het veld waar het beekje weer opdook tussen enkele rotsen. Terwijl ze daar stonden, zag Milan iets glinsteren tussen twee stenen aan de rand van het water.
"Wat is dat?" vroeg hij nieuwsgierig terwijl hij dichterbij liep om beter te kijken. Toen hij zich bukkende boog om het beter te bekijken, ontdekte hij dat het geen goud of juwelen waren, maar gewoon enkele mooie gladde stenen die glinsterden in het zonlicht.
"Het lijkt wel alsof deze stenen speciaal zijn," zei Fleur terwijl zij ook kwam kijken. Ze raapte er één op; deze had prachtige kleuren – blauw, groen en zelfs wat paars erin verweven.
"We kunnen deze meenemen als onze 'schatten'," stelde Milan voor met twinkeling in zijn ogen.
Fleur lachte: "Ja! Onze eigen bijzondere stenen!" Ze vulden hun zakken met verschillende glinsterende stenen voordat ze terugliepen naar hun scooter.
Terwijl ze terugreden langs het beekje voelde Fleur zich gelukkig ondanks dat hun zoektocht niet helemaal ging zoals gepland had kunnen worden. Soms waren kleine dingen net zo waardevol als grote avonturen – zoals samen lachen over verloren knuffeldieren of mooie stenen vinden langs kabbelende beekjes.
En zo eindigde hun dag vol avontuur bij dat kabbelende beekje – niet met goud of juwelen, maar met herinneringen aan lachen, grappen vertellen en bijzondere momenten samen delen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes