Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Geduldige Leraar**
In een oude stad, waar de straten vol leven waren en de lucht altijd gevuld was met het geluid van lachende kinderen, stond een bijzondere ruïne. Deze ruïne was niet zomaar een oud gebouw; het was bedekt met weelderig klimop dat als een groene deken over de stenen lag. De muren waren versierd met kleurrijke graffiti, en op sommige plekken kon je zelfs de schaduw van een dolfijn zien die vrolijk door de lucht leek te springen. Dit was de plek waar de geduldige leraar zijn lessen gaf.
De leraar heette meneer Kers, en hij had lang, steil rood haar dat altijd in een staart zat. Hij droeg meestal een vrolijk T-shirt met een grote kers erop en spijkerjeans die hem goed stonden. Meneer Kers had een gemiddeld postuur, maar zijn enthousiasme maakte hem groter dan hij werkelijk was. Hij had altijd een glimlach op zijn gezicht en vertelde graag grappen aan zijn leerlingen.
Op een zonnige dag verzamelde een groep kinderen zich rondom meneer Kers in de ruïne. Ze zaten op de stenen vloer, omringd door het groen van het klimop en het geluid van fluitende vogels. De kinderen waren nieuwsgierig naar wat ze vandaag zouden leren.
“Vandaag gaan we iets heel bijzonders doen!” zei meneer Kers terwijl hij zijn camera omhoog hield. “We gaan fotograferen!”
De kinderen keken verbaasd naar elkaar. Fotografie? Dat klonk spannend! Meneer Kers legde uit dat ze niet alleen maar foto’s zouden maken van elkaar of van hun knuffeldieren, maar ook van de geheimen die deze oude ruïne verborgen hield.
“Wat voor geheimen?” vroeg een meisje met krullend haar en een knuffeldier dat eruitzag als een schattige teddybeer.
Meneer Kers glimlachte breed. “Dat gaan we ontdekken! Kijk om je heen. Wat zie je?”
De kinderen keken goed om zich heen. Ze zagen het klimop dat als vingers over de muren kroop, kleine bloemen die tussen de stenen groeiden, en zelfs enkele insecten die druk bezig waren met hun dagelijkse leven.
“Neem je camera,” zei meneer Kers terwijl hij hen aanmoedigde om rond te lopen en alles vast te leggen wat hen opviel. “En vergeet niet om creatief te zijn!”
Met veel enthousiasme renden de kinderen rond in de ruïne, elk gewapend met hun eigen camera’s. Ze maakten foto’s van alles wat hen inspireerde: het spel van licht door het klimop, schaduwen die dansten op de muur, en zelfs hun eigen gezichten vol verwondering.
Na enige tijd kwamen ze weer bij meneer Kers terug, allemaal vol verhalen over wat ze hadden gezien en gefotografeerd.
“Wat hebben jullie ontdekt?” vroeg hij nieuwsgierig.
Een jongen met een scooter vertelde enthousiast over hoe hij had geprobeerd om zijn scooter naast het klimop te fotograferen zodat het leek alsof hij door het groen reed. Een ander meisje vertelde over haar foto van twee dolfijnen die ze had getekend in plaats van gefotografeerd – ze vond dat ze beter konden zwemmen dan poseren!
Meneer Kers lachte hartelijk om al hun verhalen en zei: “Jullie hebben allemaal iets unieks gezien! Dat is wat fotografie zo bijzonder maakt.”
Toen kwam er iets onverwachts: meneer Kers kondigde aan dat er binnenkort een wedstrijd zou zijn voor jonge fotografen in de stad! De winnaar zou niet alleen trots kunnen zeggen dat hij of zij had gewonnen, maar ook een prijs krijgen – misschien zelfs iets zoets zoals kersen!
De kinderen sprongen op van blijdschap en begonnen meteen plannen te maken voor hun inzendingen. Ze wilden allemaal winnen! Terwijl ze praatten over hun ideeën, kon je bijna zien hoe hun creativiteit tot leven kwam.
Meneer Kers keek naar hen met trots in zijn ogen. Hij vond het geweldig om te zien hoe enthousiast ze waren geworden over fotografie. “Vergeet niet,” zei hij terwijl hij hen aanmoedigde om verder te denken dan alleen maar winnen, “het gaat erom plezier te hebben!”
De dagen gingen voorbij terwijl de kinderen hard werkten aan hun foto’s voor de wedstrijd. Ze kwamen regelmatig terug naar de ruïne om nieuwe ideeën op te doen en meer foto’s te maken onder leiding van meneer Kers.
Op dag van de wedstrijd stonden alle kinderen zenuwachtig in rij voor het podium waar hun foto’s werden gepresenteerd aan juryleden die zelf ook fotografen waren geweest. Meneer Kers stond achter hen met trots terwijl elk kind zijn of haar werk toonde.
Toen eindelijk bekend werd gemaakt wie er gewonnen had – tot ieders verbazing was het meisje met het krullende haar – juichte iedereen luidkeels! Het meisje straalde toen ze haar prijs ontving: een grote mand vol heerlijke kersen!
Na afloop organiseerde meneer Kers nog één laatste activiteit in de ruïne: iedereen mocht dansen! De muziek klonk vrolijk door de lucht terwijl alle kinderen samen dansten tussen het klimop en lachten om elkaars grappen.
Die dag eindigde met blije gezichten en veel gelach in deze oude ruïne vol geheimen, waar elke steen wel iets bijzonders leek te vertellen – net als elke foto die gemaakt was door deze enthousiaste jonge fotografen onder leiding van hun geduldige leraar, meneer Kers.
En zo bleef deze bijzondere plek voortleven in herinneringen vol vreugde, creativiteit en natuurlijk… veel kersen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes