Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Handige Timmerman**
Op een hoge klif, met uitzicht op de woeste zee, woonde een timmerman genaamd meneer Tim. Meneer Tim was een vrolijke man met grijs haar en een klein baardje. Hij droeg altijd een blauw overhemd en een comfortabele spijkerbroek. Zijn handen waren robuust van het timmeren, maar zijn hart was zacht als een knuffelbeer.
Meneer Tim had een kleine werkplaats aan de rand van de klif. De muren waren gemaakt van stevig hout en het dak was bedekt met groene planten die hij zelf had geplant. Hij hield van tuinieren en zorgde ervoor dat zijn werkplaats er altijd mooi uitzag. Voor de deur stond zijn trouwe scooter, die hij gebruikte om naar de stad te rijden voor materialen.
Elke ochtend begon meneer Tim zijn dag met het maken van plannen. Hij had altijd veel ideeën in zijn hoofd en vond het leuk om dingen te bouwen. Soms maakte hij meubels, soms speelgoed, en soms zelfs kleine huisjes voor vogels die in de bomen rondom de klif woonden.
Op een dag kwam er een lerares langs, mevrouw Lila. Ze had steil blond haar dat in de wind waaide en droeg een vrolijk t-shirt met kleurrijke bloemen erop. Mevrouw Lila gaf les aan kinderen in de stad en had gehoord over meneer Tims talenten als timmerman. Ze vroeg hem of hij iets speciaals voor haar klas kon maken.
“Wat heb je in gedachten?” vroeg meneer Tim terwijl hij zijn gereedschap opruimde.
“Ik wil graag dat je iets maakt waar mijn leerlingen mee kunnen spelen,” zei mevrouw Lila enthousiast. “Ze houden van Lego, maar ik wil iets dat ze buiten kunnen gebruiken.”
Meneer Tim dacht even na en zei toen: “Wat dacht je van een grote speelstructuur? Een plek waar ze kunnen klimmen, glijden en zich vermaken?”
Mevrouw Lila sprong op van blijdschap. “Dat klinkt geweldig! Maar ik heb wel haast, want we willen het voor het einde van de maand af hebben.”
Meneer Tim knikte begrijpend. Hij voelde de druk om op tijd klaar te zijn, maar hij vond het ook leuk om aan dit project te werken. “Geen probleem! Ik ga meteen aan de slag.”
Diezelfde middag begon hij met het ontwerpen van de speelstructuur. Hij gebruikte grote houten planken en maakte schetsen op papier terwijl hij naar de zee keek die tegen de rotsen beukte. De geluiden van golven hielpen hem om zich te concentreren.
Na enkele dagen hard werken was het tijd om te beginnen met bouwen. Meneer Tim werkte elke dag tot laat in de avond, soms zelfs tot het donker werd. Zijn handen waren moe, maar zijn geest was helder.
Op een zonnige ochtend kwam mevrouw Lila weer langs om te kijken hoe ver meneer Tim gevorderd was. Toen ze aankwam, zag ze dat er al veel gedaan was: er stonden stevige palen rechtop in de grond en er waren houten platforms waar kinderen op konden spelen.
“Het ziet er fantastisch uit!” zei mevrouw Lila terwijl ze glimlachte.
“Dank je!” antwoordde meneer Tim trots. “Ik ben nog niet klaar, maar ik denk dat ik het volgende week af kan hebben.”
De dagen gingen voorbij en meneer Tim werkte hard aan zijn project. Hij maakte glijbanen van glad hout en bouwde schommels die stevig genoeg waren voor meerdere kinderen tegelijk. Soms zong hij vrolijke liedjes terwijl hij werkte of praatte hij tegen zichzelf over wat hij nog moest doen.
Op een dag besloot meneer Tim even pauze te nemen en ging zitten op een bankje dat hij eerder had gemaakt uit resthout. Terwijl hij daar zat, zag hij hoe enkele kinderen op hun fietsen voorbijreden langs de klifrand.
“Wat zouden zij denken als ze hier konden spelen?” vroeg hij zich af terwijl hij naar hen keek.
De kinderen leken zo blij terwijl ze rondfietsten; hun gelach weerklonk door de lucht als muziek voor zijn oren.
Na weken hard werken was het eindelijk zover: op vrijdagmiddag zou alles klaar zijn voor de opening! Meneer Tim zorgde ervoor dat alles perfect was afgewerkt; geen splintertje hout zou blijven steken in kinderhandjes.
Diezelfde middag kwamen alle kinderen samen met hun ouders naar de speelstructuur kijken. Mevrouw Lila stond trots naast meneer Tim terwijl ze uitlegde wat er allemaal gemaakt was.
“Dit is jullie nieuwe speelplek!” zei ze enthousiast tegen haar leerlingen.
De kinderen juichten en renden naar voren om alles uit te proberen: ze klommen omhoog, gleden naar beneden en schommelden zo hoog als ze konden gaan.
Meneer Tim keek tevreden toe vanuit zijn werkplaats terwijl hij genoot van hun blijdschap. Het geluid van gelach vulde lucht boven de klif; zelfs de zee leek harder te beuken tegen de rotsen alsof ook zij wilde meegenieten van dit feestelijke moment.
Na enkele uren spelen kwamen sommige kinderen naar meneer Tim toe om hem te bedanken voor hun nieuwe speelplek.
“Meneer Tim,” zei één jongen met steil blond haar die vol enthousiasme sprong, “dit is geweldig! Ik kan hier elke dag spelen!”
Meneer Tim lachte breeduit en voelde zich gelukkig bij deze woorden: “Dat is precies wat ik hoopte!”
En zo ging het leven verder op deze hoge klif bij de woeste zee waar meneer Tim elke dag werkte aan nieuwe projecten terwijl kinderen speelden onder toezicht van mevrouw Lila die hen leerde over plezier maken én leren buiten in hun nieuwe speeltuin vol avontuur!
En zo eindigde deze mooie dag vol vreugde zonder geheimen of magie—slechts echte vriendschap tussen timmerman, lerares en blije kinderen die samen genoten van elk moment!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes