Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De vriendelijkheid van de grote olifant**
In het zonnige Italië, in een stad vol kleur en leven, woonde een grote olifant genaamd Olivio. Olivio was geen gewone olifant; hij was een kunstenaar. Zijn grote oren flapperden als hij door de straten van de stad liep, en zijn lange slurf zwaaide vrolijk heen en weer. De mensen in de stad keken altijd op naar Olivio met bewondering. Hij was groot en sterk, maar bovenal was hij vriendelijk.
Olivio woonde aan de rand van een mysterieus moeras. Het moeras was omgeven door hoge rietplanten en er hing altijd een zachte nevel over het water. De kleuren van het moeras waren prachtig: groen, blauw en soms zelfs paars als de zon onderging. Olivio vond het heerlijk om naar het moeras te kijken terwijl hij zijn kunst maakte.
Op een dag besloot Olivio dat hij iets bijzonders wilde doen voor zijn vrienden. Hij had gehoord dat er een groot feest zou plaatsvinden in de stad ter ere van de zomer. Iedereen zou komen: kinderen, volwassenen, honden en zelfs katten! Olivio wilde iets maken dat iedereen blij zou maken.
Met zijn sterke poten begon hij te werken aan een enorme sculptuur van watermeloenen. Watermeloenen waren zijn favoriete fruit; ze waren zo zoet en sappig! Terwijl hij aan het werk was, vertelde hij verhalen aan zichzelf over avonturen die hij had beleefd in het moeras. Hij sprak over de kleurrijke vogels die er woonden en de schattige kikkers die altijd sprongen als ze hem zagen.
Olivio gebruikte takken, bladeren en zelfs wat modder uit het moeras om zijn sculptuur te bouwen. Het werd steeds groter en mooier. De andere dieren in de buurt kwamen kijken naar wat Olivio deed. Een kleine hond genaamd Pipo kwam nieuwsgierig snuffelen aan de sculptuur.
“Wat maak je daar, Olivio?” vroeg Pipo met zijn kwispelende staart.
“Ik maak een grote watermeloen voor het feest!” antwoordde Olivio blij.
Pipo sprong opgewonden rondjes om Olivio heen. “Dat klinkt geweldig! Ik kan niet wachten om te proeven!”
Olivio lachte hartelijk. “We zullen samen genieten van de watermeloen op het feest!”
De dagen gingen voorbij en Olivio werkte hard aan zijn kunstwerk. Hij maakte verschillende vormen van watermeloenen: sommige waren rond, andere waren langwerpig, net zoals echte watermeloenen. De kleuren waren felgroen met strepen van donkerder groen, net zoals in de natuur.
Toen het eindelijk tijd was voor het feest, stond iedereen in de stad te trappelen van ongeduld. De lucht was gevuld met muziek en gelach terwijl mensen zich verzamelden op het plein. Kinderen renden rond met ballonnen terwijl hun ouders genoten van heerlijke hapjes.
Olivio arriveerde met zijn sculptuur op zijn rug, trots als nooit tevoren. Toen hij aankwam bij het plein, stopte iedereen met praten en keek naar hem in verwondering.
“Wat is dat?” vroeg een meisje met blonde vlechten.
“Dat is mijn kunstwerk!” zei Olivio trots terwijl hij zijn sculptuur voorzichtig neerzette.
De mensen kwamen dichterbij om te kijken naar de prachtige watermeloenen die uit modder en bladeren bestonden. Iedereen vond ze prachtig! Ze begonnen te juichen en klapten in hun handen.
“Wat mooi!” riep iemand uit het publiek.
“Kun je ons vertellen hoe je dit hebt gemaakt?” vroeg een andere persoon nieuwsgierig.
Olivio glimlachte breed terwijl hij begon te vertellen over hoe hij elke watermeloen had gemaakt met liefde en creativiteit. Hij vertelde verhalen over zijn avonturen in het moeras en hoe elke kleur geïnspireerd was door wat hij daar had gezien.
Terwijl Olivio sprak, kwamen meer dieren kijken: katten die nieuwsgierig hun kopjes omhoog staken, vogels die boven hen vlogen om beter zicht te krijgen op het kunstwerk beneden hen.
Na afloop van zijn verhaal stelde iemand voor om samen watermeloen te eten – echte deze keer! Pipo sprong enthousiast omhoog toen iemand een grote gesneden watermeloen bracht naar het plein.
“O ja! Laten we samen genieten!” zei Pipo blaffend terwijl iedereen zich verzamelde rond de tafel vol lekkernijen.
De mensen sneden stukken watermeloen af en deelden ze uit aan elkaar – groot of klein, jong of oud – iedereen genoot ervan! Gelach vulde de lucht terwijl ze samen aten onder de warme Italiaanse zon.
Olivio voelde zich gelukkig tussen al deze blije gezichten; dat was alles wat hij ooit had gewild: vreugde delen door middel van kunst en creativiteit. Het feest ging verder met muziek, dansen en nog meer verhalen vertellen totdat de sterren aan de hemel verschenen als fonkelende diamanten.
Die avond keek Olivio tevreden naar al zijn vrienden die samen plezier hadden gemaakt rondom zijn kunstwerk – niet alleen omdat ze genoten van watermeloen maar ook omdat ze samenkwamen om iets bijzonders te vieren: vriendschap zonder woorden of lessen; gewoon puur geluk dat voortkwam uit creativiteit en vriendelijkheid.
En zo bleef Olivio nog vele dagen daarna werken aan nieuwe kunstwerken voor toekomstige feesten – altijd blij om anderen gelukkig te maken met wat hij kon creëren vanuit zijn hart bij dat mysterieuze moeras vol nevels waar alles begon.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes