Ferdinand Porsche, beroemd ontwerper van auto’s, is overleden in 1951. Dat is te vinden op Wikipedia. Maar wat er niet bij stond, is dat hij vlak na zijn overlijden een gesprekje met God gehad heeft. Dit is hoe het ging.

Ferdinand Porsche overlijdt en komt aan bij de hemelpoort.

Petrus komt hem tegemoet en zegt: ‘Beste meneer Porsche, welkom! Vanwege uw grote verdienste voor de mensheid mag u een wens doen’.

Porsche antwoordt: ‘Wel, ik zou wel eens met God willen babbelen’.

Petrus had dat al verwacht. De meesten vragen dat, voor zover ze geen schunnige wensen hebben.

Hij brengt Porsche naar het kantoor van God en trekt zich terug.

God verwelkomt hem hartelijk. Porsche groet beleefd en valt vervolgens met de deur in huis.

Hij vraagt: ‘Beste God, ik zou het met u willen hebben over uw ontwerp “de vrouw”. Met alle respect, maar ik vraag me af waar U met uw hoofd zat toen u haar uitvond.’

God kijkt betrapt, maar herstelt zich snel. Hij reageert schijnbaar verbaasd: ‘Hoe bedoel je?’.

Porsche antwoordt: ‘Wel, God, je ontwerp zit vol fouten. Ik som er enkele op.
De voorkant is absoluut niet aerodynamisch.
Het maakt veel te veel lawaai.
De onderhoudskosten liggen zeer hoog.
Het is een kleine week in de maand onbruikbaar.
De achterkant is meestal te zwaar en hangt te los.
Het moet voortdurend opnieuw geverfd en bijgewerkt worden.
De uitlaat zit veel te dicht bij de inlaat.
En vooral: de koplampen zijn vaak te klein en gaan na verloop van tijd naar beneden wijzen.

God denkt even na, en antwoordt dan: ‘Meneer Porsche, je hebt waarschijnlijk gelijk. Ik moet toegeven dat ik ook lichtjes dronken was toen ik de vrouw ontwierp. Maar toch is ze een succes te noemen. Volgens de statistieken rijden er namelijk veel meer mannen met mijn uitvinding dan met de jouwe.’

Thomas is in de Damvallei aan het wandelen. Hij komt op een rustige plek en ziet een touw hangen. Hij kijkt omhoog en ziet dat het touw in de wolken verdwijnt. Thomas wordt uiteraard nieuwsgierig en klimt naar boven.

Hij klimt hoger en hoger, tot hij bij de Hemelpoort komt.

Petrus kijkt op van zijn lunch en staart hem verbijsterd aan. “Thomas, wat doe jij hier? Het is nog lang niet jouw tijd!”

Thomas legt uit hoe hij er is gekomen is. Petrus zucht: “Ach, daar was dat touw dus gebleven.”

Thomas vraagt: “Zeg euh , nu ik hier toch ben… mag ik even een kijkje nemen?”

Petrus neemt een hap en zegt met volle mond: “Ok, prima. Als je maar zorgt dat je stipt om 2 uur terug bent. Dan is mijn middagpauze gedaan en haal ik het touw weg. Daarna is er eigenlijk geen weg meer terug.”

Thomas gaat akkoord. Hij verdwijnt in de hemel in. Het is er aangenaam vertoeven. Het weer is prachtig. De stranden zijn prachtig. Het bier is lekker en gratis. De hapjes zijn lekker en gratis. De vrouwen zijn… enfin, je snapt het wel.

Thomas geraakt aan de praat met een blondine en vergeet helemaal de tijd.

Om 4 uur valt het gesprek een beetje stil. Plots beseft hij hoe laat het is. Hij spurt terug naar de Hemelpoort maar het touw is weg.

Petrus is net aan zijn vieruurtje bezig. Hij neemt een hapje van zijn cake en haalt zijn schouders op. Met volle mond zegt hij: “Sorry Thomas. Ik heb je gewaarschuwd. Er is geen weg meer terug. Ga maar weer de hemel in en geniet van alle lekkers. Ik loop wel even met je mee.”

Thomas slaat in paniek. Hij begint te smeken of hij aub weer terug mag. Zijn werk op aarde is nog niet af. Zijn vrouw en kinderen kunnen hem nog niet missen. Hij wil zijn serie nog uitkijken. Enzovoort.

Petrus begint het wat beu te worden. Hij zou liever in alle rust van zijn vieruurtje genieten. Hij doet Thomas een voorstel.

“Wat ik eventueel voor je kan doen, is je veranderen in een spin.” zegt hij. “Dan kun je zelf een draad spinnen en je naar beneden laten zakken. Eenmaal op aarde verander je vanzelf weer in een mens.”

Thomas vindt het een eigenaardig voorstel, maar gaat akkoord. Veel keuze heeft hij niet als hij terug naar de aarde wil.

Petrus drinkt een slokje koffie en verandert ondertussen Thomas in een spin.

Thomas laat zich vervolgens aan zijn eigen draad zakken. Het lijkt goed te gaan. Maar 15 meter boven de grond is het spinrag op. Thomas is wanhopig.

“Zo kan ik toch niet blijven hangen?”, denkt hij en hij perst er nog een stuk spinrag uit… jawel… hij geraakt weer 5 meter verder… Nog 10 meter te gaan.

“Dat is me toch nog te hoog om me al te laten vallen.” denkt Thomas.

Hij haalt heel diep adem en “mmmppppfffff…..” hij probeert er nog wat extra spinrag uit te persen.

Op dat moment maakt zijn vrouw hem wakker.

“THOMAS!!!!! Wakker worden! Je schijt het hele bed onder!!!”